Doktorzy Honoris Causa

Włodzimierz Trzebiatowski

(1906-1982)
chemik, profesor Uniwersytetu Jana Kazimierza we Lwowie, Uniwersytetu i Politechniki we Wrocławiu oraz Politechniki Wrocławskiej

28 października 1970 – uchwała Senatu UWr
14 listopada 1970 – uroczysta promocja
promotor: prof. Jan Nikliborc

Włodzimierz Trzebiatowski urodził się 25 lutego 1906 r. w Grodzisku Wielkopolskim (zm. 13 lipca 1982 r. we Wrocławiu). Studiował chemię na Politechnice Lwowskiej (1924-1928). Tam rozpoczął pracę na stanowisku asystenta, uzyskał doktorat nauk technicznych (1931) i habilitację (1935). Jednocześnie w latach 30-tych odbywał studia uzupełniające w Charlottenburgu, Zurychu, Fryburgu i Sztokholmie. W 1938 r. związał się z Uniwersytetem Jana Kazimierza we Lwowie, przemianowanym następnie w Uniwersytet im. Iwana Franki i został profesorem nadzwyczajnym. W latach 1941-1944 był nauczycielem chemii w szkole zawodowej. Po zakończeniu II wojny światowej osiedlił się we Wrocławiu, gdzie był jednym z organizatorów życia naukowego. W 1945 został kierownikiem Katedry Chemii Nieorganicznej Uniwersytetu i Politechniki we Wrocławiu, w 1946 otrzymał tytuł profesora zwyczajnego, a w latach 1950-1951 był dziekanem Wydziału Matematyki, Fizyki i Chemii tej uczelni. Następnie, po usamodzielnieniu się uczelni, związał się z Politechniką Wrocławską. W latach 1963-1968 zorganizował Zakład Badań Strukturalnych Polskiej Akademii Nauk, a po przekształceniu Zakładu w Instytut Niskich Temperatur i Badań Strukturalnych PAN był jego dyrektorem (do 1974). Organizator i dyrektor Międzynarodowego Laboratorium Silnych Pól Magnetycznych i Niskich Temperatur we Wrocławiu (1968-1982).

Członek Polskiej Akademii Nauk, wiceprezes (1968-1971) i prezes (1972-1977) PAN, organizator i prezes Oddziału PAN we Wrocławiu. Należał do Czechosłowackiej Akademii Nauk, Bułgarskiej Akademii Nauk, Akademii Nauk NRD, Akademii Nauk ZSRR oraz wielu towarzystw naukowych.

Profesor Włodzimierz Trzebiatowski zajmował się fizykochemią ciała stałego, przede wszystkim strukturą i własnościami magnetycznymi związków chemicznych i stopów metali. Prekursor i propagator nowych metod fizykochemicznych, tj. rentgenowskiej analizy strukturalnej, metod elektrochemicznych, magnetochemii, techniki wysokich ciśnień, wysokich i niskich temperatur, technik izotopowych i radiacyjnych.