Doktorzy Honoris Causa

Paul Novotny

(ur. 1912)
historyk, działacz polityczny,
dyrektor Instytutu Ludoznawstwa Łużyckiego w Budziszynie

24 września 1970 – uchwała Senatu UWr
14 listopada 1970 – uroczysta promocja
promotor: prof. Władysław Czapliński

Paul Novotny urodził się 6 stycznia 1912 r. w Budziszynie. Studia w Instytucie Pedagogiki Wyższej Szkoły Technicznej w Dreźnie rozpoczął w roku 1931 r., jednak już w 1932 zmuszony został do przerwania studiów za działalność w łużyckich organizacjach młodzieżowych. W 1933 r. wyemigrował do Polski i podjął studia w zakresie germanistyki i anglistyki na Uniwersytecie Poznańskim. Po ukończeniu studiów pracował jako nauczyciel w Raciborzu oraz w polskim gimnazjum w Gdańsku (1937-1939). Po wybuchu II wojny światowej aresztowany i osadzony w obozie koncentracyjnym w Stutthofie, następnie w roku 1941 wcielony do Wehrmachtu. Po wojnie powrócił do Budziszyna i wznowił działalność w organizacjach łużyckich. Był jednym z inicjatorów i współorganizatorów Instytutu Ludoznawstwa Łużyckiego w Budziszynie oraz wieloletnim jego dyrektorem (1951-1976). Jednocześnie wykładał historię literatury łużyckiej na Uniwersytecie w Lipsku (1953-1959). Uzyskał tam stopień doktora (1958) oraz tytuł profesora (1970).

Wieloletni członek Międzynarodowego Komitetu Slawistów (1963-1984).

Zainteresowania badawcze Profesora Paula Novotnego obejmują historię, historię literatury, językoznawstwo, etnografię i socjologię zachodniej słowiańszczyzny. Koncentruje się on jednak na problematyce narodu łużyckiego i związkach Łużyczan z Polską i Czechami.