Doktorzy Honoris Causa

Wiktor Iwanowicz Spicyn

(1902-1988)
chemik, profesor Uniwersytetu im. M. Łomonosowa w Moskwie

17 listopada 1965 – uchwała Senatu UWr
22 listopada 1965 – uroczysta promocja
promotor: prof. Bogusława Jeżowska-Trzebiatowska

Wiktor Iwanowicz Spicyn urodził się 25 kwietnia 1902 r. w Moskwie (zm. 30 kwietnia 1988 r. w Moskwie). Studiował na Uniwersytecie Moskiewskim (1919-1922), specjalizując się w zakresie chemii fizycznej. Po studiach pracował jako asystent w Uniwersytecie Moskiewskim (1923-1931), a w latach 1932-1942 był profesorem Instytutu Pedagogicznego w Moskwie, gdzie kierował Katedrą Chemii Nieorganicznej. W 1942 powrócił na Uniwersytet im. Michaiła W. Łomonosowa w Moskwie i związał się z nim do końca swojego życia. Był kierownikiem Katedry Chemii Nieorganicznej oraz prorektorem tej uczelni.

Członek Akademii Nauk ZSRR, zastępca dyrektora (1949) oraz dyrektor (1953-1987) Instytutu Chemii Fizycznej tej Akademii. Był członkiem wielu zagranicznych akademii nauk i towarzystw naukowych, w tym Polskiej Akademii Nauk oraz Polskiego Towarzystwa Chemicznego.

Profesor Wiktor Iwanowicz Spicyn zajmował się chemią pierwiastków rzadkich, chemią jądrową i radiacyjną. Przede wszystkim koncentrował się na badaniach takich pierwiastków jak beryl, molibden, wolfram, uran, cyrkon, hafn, niob, tantal i skand. Wniósł poważny wkład w rozwój chemii mało zbadanych pierwiastków promieniotwórczych, zwłaszcza technetu i protaktynu, które otrzymał z produktów rozszczepienia uranu lub w reakcjach jądrowych. Prace Profesora dotyczące stosowania izotopów promieniotwórczych przyczyniły się do rozwoju chemii jądrowej (wymiana radioizotopowa) oraz chemii radiacyjnej (zastosowanie silnych źródeł promieniowania do tzw. radiacyjno-termicznego krakingu węglowodorów).