Archeologia

Początki uniwersyteckiej kolekcji antycznej związane są z otwartym w 1818 roku Królewskim Muzeum Sztuki i Starożytności (Königliches Museum für Kunst Und Altertümer).

W zbiorach tego muzeum oprócz rzeźb, obrazów, przedmiotów rzemiosła artystycznego, militariów i numizmatów znajdowały się liczne zabytki archeologiczne pochodzące z podarowanej instytucji kolekcji Johanna Gustava Büschinga, pruskiego komisarza sekularyzacyjnego i pierwszego dyrektora muzeum a także artefakty archeologiczne i odlewy gipsowe antycznych rzeźb przejęte podczas kasaty.

Kolekcja ta była systematycznie powiększana w kolejnych latach przez Büschinga i jego następców. W 1861 roku do zbiorów muzealnych trafiła spuścizna po Eduardzie Schaubercie. Ten pochodzący z Wrocławia architekt, twórca urbanistycznego planu Aten pracując w Grecji, na zlecenie króla Ottona przez bez mała dwadzieścia lat - zgromadził pokaźną kolekcję oryginalnych antycznych artefaktów. W skład liczącego ok. 300 antyków zbioru z terenów Grecji i Wielkiej Hellady wchodziły wazy, marmurowe rzeźby, brązy, numizmaty oraz detale architektoniczne.

W toku reorganizacji i zmiany profilu działalności w 1862 roku muzeum przekształciło się Muzeum Archeologiczne przy Uniwersytecie Wrocławskim (Archeologisches Museum an der Universität Breslau). Odtąd placówka zorientowana była głównie na badania naukowe i dydaktykę a do zbiorów pozyskiwano artefakty archeologiczne oraz nabywano kolejne odlewy gipsowe. Pod koniec XIX wieku muzeum przy Uniwersytecie Wrocławskim mogło poszczycić się jedną z największych kolekcji gipsowych odlewów rzeźb na terenie Niemiec.

Gipsowe odlewy rzeźb antycznych, które przetrwały wojnę, zostały przejęte przez wydziały, instytuty i zakłady Uniwersytetu Wrocławskiego.