Multimedialna BAZA DANYCH

Dzieje Uniwersytetu > Doktorzy Honoris Causa > Opęchowski

Opęchowski

Doktorzy Honoris Causa

Władysław Opęchowski

(1911-1993)
fizyk teoretyk, profesor Uniwersytetu Kolumbii Brytyjskiej w Vancouver

30 maja 1973 – uchwała Senatu UWr
28 września 1973 – uroczysta promocja
promotor: prof. Jan Łopuszański

Władysław Opęchowski urodził się 10 marca 1911 r. w Warszawie (zm. 27 września 1993 r. w Vancouver). Studiował fizykę na Uniwersytecie Warszawskim (1931-1935). Po studiach pracował w Instytucie Henriego Poincarégo w Paryżu, a dwa lata później w Uniwersytecie Lejdejskim w Holandii (1935-1937). W 1937 r. powrócił do Polski i podjął działalność naukowo-dydaktyczną w Uniwersytecie Warszawskim. W 1939 ponownie wyjechał do Holandii i pracował na stanowisku asystenta na Uniwersytecie Lejdejskim (do 1945 r.) oraz jako fizyk teoretyk w Laboratorium Philipsa w Eindhoven (1945-1948). W 1948 wyjechał do Kanady i aż do przejścia na emeryturę (1976) był profesorem fizyki teoretycznej na Uniwersytecie Kolumbii Brytyjskiej w Vancouver. Wykładał także na uniwersytecie w Montrealu, Lejdzie i Nijmegen.

Członek licznych organizacji i towarzystw naukowych, m.in. Royal Society of Canada, Canadian Association of Physics, American Physics Society, Netherland Physical Society.

Profesor Władysław Opęchowski w zakresie fizyki teoretycznej koncentrował się przede wszystkim na zagadnieniach kwantowej teorii magnetyzmu i zastosowaniach teorii grup w fizyce ciała stałego. Sformułował metodę tzw. rozwinięć wysokotemperaturowych, mającą zastosowanie w badaniach przemian fazowych oraz sformułował i rozwinął teorię grup magnetycznych i ich zastosowań w fizyce ciała stałego.

Zobacz również: