Doktorzy Honoris Causa

Karol Górski

(1903-1988)
historyk, profesor Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu, członek Polskiej Akademii Umiejętności

23 listopada 1983 – uchwała Senatu UWr
18 kwietnia 1985 – uroczysta promocja
promotor: prof. Wacław Korta

Karol Górski urodził się 30 kwietnia 1903 r. w Odessie (zm. 11 grudnia 1988 r. w Toruniu). Studiował na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie (1921-1925) i tam doktoryzował się w roku 1927. Stopień doktora habilitowanego uzyskał w 1933 na Uniwersytecie Poznańskim, w roku 1945 mianowany został na stanowisko profesora nadzwyczajnego, a 1956 otrzymał tytuł profesora zwyczajnego. W latach 1928-1938 pracował jako nauczyciel historii w szkołach średnich, prowadząc jednocześnie (od 1933) wykłady z historii Średniowiecza na Uniwersytecie Poznańskim. Żołnierz kampanii wrześniowej, dostał się do niewoli niemieckiej i w latach 1939-1945 przebywał w obozach jenieckich w Brunszwiku i Woldenbergu. Uczestniczył tam w tajnym nauczaniu. W 1945 rozpoczął działalność naukowo-dydaktyczną na stanowisku docenta na Uniwersytecie Poznańskim. Pod koniec 1945 przeniósł się na Uniwersytet Mikołaja Kopernika w Toruniu, gdzie pracował aż do przejścia na emeryturę w 1973 r. Kierował tam Katedrą Historii Ziem Pomorskich i Krajów Nadbałtyckich (1945-1953), Katedrą Historii Powszechnej Starożytnej i Średniowiecznej (1957-1969) oraz był dyrektorem Instytutu Historycznego (1959-1963).
Członek m.in. Polskiej Akademii Umiejętności, Towarzystwa Naukowego w Toruniu, Międzynarodowej Komisji dla Historii Zgromadzeń Stanowych i Parlamentarnych, Duńskiej Królewskiej Akademii Nauk i Literatury oraz Medieval Academy of America. Współtwórca Instytutu Zachodniego w Poznaniu i oddziału tegoż instytutu w Toruniu.
Profesor Karol Górski zajmował się przede wszystkim historią średniowieczną Pomorza i państwa krzyżackiego, historią religijności polskiej, zgromadzeń parlamentarnych, biografią Mikołaja Kopernika, historią Danii, a także naukami pomocniczymi historii.