Doktorzy Honoris Causa

Ryszard Kaczorowski

(1919-2010)
działacz społeczny i polityczny,
prezydent Rzeczypospolitej Polskiej na uchodźstwie (1989-1990)

20 lutego 1991 – uchwała Senatu UWr
22 maja 1991 – uroczysta promocja
promotor: prof. Zbigniew Kwaśny

Ryszard Kaczorowski urodził się 26 listopada 1919 r. w Białymstoku (zm. 10 kwietnia 2010 r. w Smoleńsku). Od dzieciństwa związany był ze Związkiem Harcerstwa Polskiego, jako harcerz uczestniczył w organizowaniu służb pomocniczych w czasie kampanii wrześniowej 1939 r. Od listopada 1939 r. organizował konspiracyjne oddziały harcerskie Szarych Szeregów, a w 1940 r. został komendantem chorągwi w Białymstoku. Aresztowany przez NKWD w lutym 1941 r. i skazany na karę śmierci, został ostatecznie po zmianie wyroku zesłany na Kołymę, gdzie pracował w kopalni złota.
Po zwolnieniu z zesłania w 1942 r. wstąpił do armii polskiej dowodzonej przez gen. Władysława Andersa, z którą przeszedł cały szlak bojowy, biorąc jednocześnie udział w organizowaniu harcerstwa, tak wśród młodzieży cywilnej, jak i w wojsku. Uczestnik bitwy pod Monte Cassino w III Dywizji Strzelców Karpackich, po zakończeniu kampanii włoskiej został skierowany na kurs maturalny dla żołnierzy II Korpusu, pozostał na emigracji i ukończył w 1949 r. Szkołę Handlu Zagranicznego w Londynie. Wiele lat pracował w przemyśle, działając jednocześnie w polskich organizacjach społecznych. Szczególnie dużo czasu poświęcał pracy w organizacjach harcerskich, od 1949 r. będąc członkiem Głównej Kwatery Harcerzy, w latach 1955-1967 naczelnikiem, a od 1967 przewodniczącym Związku Harcerstwa Polskiego (na uchodźstwie). Był działaczem Stowarzyszenia Polskich Kombatantów i Rady Koordynacyjnej Polonii Wolnego Świata. Był członkiem zarządu Zjednoczenia Polskiego, Rady Polskiego Ośrodka Społeczno-Kulturalnego w Londynie oraz Rady Polskiej Macierzy Szkolnej.

Jako nominat prezydenta RP na uchodźstwie w marcu 1986 r. został powołany do Rady Narodowej Rzeczypospolitej Polskiej, a następnie przez premiera Edwarda Szczepanika do Rządu RP na uchodźstwie. Pełnił funkcję ministra spraw krajowych i na tym stanowisku rozbudował wszechstronne i żywe kontakty z działaczami opozycji demokratycznej w kraju, w tym również we Wrocławiu. Urząd Prezydenta RP na uchodźstwie objął w dniu 19 lipca 1989 r., a dnia 22 grudnia 1990 r. przekazał insygnia władzy na Zamku Królewskim w Warszawie prezydentowi RP Lechowi Wałęsie. Zginął w katastrofie polskiego samolotu rządowego w Smoleńsku 10 kwietnia 2010 r.