Doktorzy Honoris Causa

Piotr Leonidowicz Kapica

(1894-1984)
fizyk, badacz fizyki niskich temperatur,
odkrywca zjawiska nadciekłości helu

29 marca 1972 – uchwała Senatu UWr
10 kwietnia 1972 – uroczysta promocja
promotor: prof. Bogdan Sujak

Piotr Leonidowicz Kapica urodził się 8 lipca 1894 r. w Kronsztadzie k. St. Petersburga (zm. 8 kwietnia 1984 r. w Moskwie). Po ukończeniu w 1918 r. Wydziału Elektryczno-Mechanicznego w Piotrogrodzkim Instytucie Politechnicznym, pracował w Państwowym Instytucie Rentgenologicznym i Radiologicznym w Piotrogrodzie (1918-1921), a następnie wyjechał do Wielkiej Brytanii, gdzie odbywał studia uzupełniające (1921-1932), doktoryzował się i pracował na Uniwersytecie w Cambridge. Stanowisko profesora uzyskał w roku 1932, do roku 1934 pełnił funkcję dyrektora Royal Society Mond Laboratory tegoż uniwersytetu. W 1935 r. powrócił do ZSRR i podjął pracę w Akademii Nauk ZSRR w Moskwie (do roku 1984). W latach 1939-1946 był także profesorem fizyki na Uniwersytecie Moskiewskim.

Członek Akademii Nauk ZSRR oraz blisko dwudziestu akademii nauk w Europie, Ameryce i Azji, w tym Polskiej Akademii Nauk. Działał w licznych radzieckich i międzynarodowych towarzystwach naukowych.

Profesor Piotr Leonidowicz Kapica początkowo zajmował się badaniem własności promieniowania emitowanego w trakcie rozpadu promieniotwórczego w polu magnetycznym, później swoje badania rozszerzył na silne pola magnetyczne i niskie temperatury. Skonstruował aparaturę do pomiarów rozszczepień linii widmowych atomów w silnych polach magnetycznych (1924) oraz aparaturę do skraplania wodoru i helu metodą adiabatycznego rozprężania (1939). W 1937 r. Profesor odkrył nadciekłość helu, za co otrzymał nagrodę Nobla w dziedzinie fizyki (1978).