Doktorzy Honoris Causa

Hans Adolf Jacobsen

(ur. 1925)
historyk, politolog, profesor Reńskiego Uniwersytetu
Fryderyka Wilhelma w Bonn

7 czerwca 2000 – uchwała Senatu UWr
15 listopada 2000 – uroczysta promocja
promotor: prof. Romuald Gelles

Hans Adolf Jacobsen urodził się 16 listopada 1925 r. w Berlinie. W pierwszych latach II wojny światowej przebywał w Brukseli. W 1943 r. został wcielony do Wehrmachtu i wysłany na front wschodni. Pod koniec wojny znalazł się na terenie Czech, dostał się do niewoli sowieckiej, a następnie przebywał przez pięć lat w obozie jenieckim w Melitopolu na Kaukazie. Po powrocie z niewoli podjął studia w zakresie historii, slawistyki i ekonomii, najpierw na Uniwersytecie Ruprechta-Karola w Heidelbergu, później na Uniwersytecie w Getyndze. W 1955 r. doktoryzował się z historii wojskowości na uczelni w Getyndze i został docentem w Wojskowej Szkole Dowodzenia Wewnętrznego Bundeswehry w Koblencji. Następnie przeniósł się do Bonn i został dyrektorem Instytutu Badawczego Niemieckiego Towarzystwa Polityki Zagranicznej (1961-1969). Na tamtejszym Reńskim Uniwersytecie Fryderyka Wilhelma habilitował się z politologii (1969), został profesorem zwyczajnym oraz kierownikiem Katedry Nauk Politycznych. Z uczelnią tą związał się na stałe. Wykładał także na wielu uniwersytetach zagranicznych: brytyjskich, francuskich, polskich, rosyjskich, amerykańskich, japońskich i kanadyjskich.

Z pracą akademicką łączył działalność społeczną i polityczną. W latach 1969-1989 był rzecznikiem Rady ds. Cywilnego Kierownictwa Bundeswehry, w latach 1974-1992 był doradcą do spraw polityki wschodniej ministra spraw zagranicznych RFN, a w latach 1980-1983 przewodniczył kuratorium Niemieckiego Stowarzyszenia do badań nad Pokojem i Konfliktami Społecznymi. Kierował zespołem ekspertów i polityków zajmujących się reformą niemieckich sił zbrojnych (1991-1993) i był wicedyrektorem Ostkolleg w Kolonii (1980-1994).

Zainteresowania badawcze prof. Hansa A. Jacobsena obejmują historię współczesną i politologię, przy czym w swoich badaniach koncentruje się przede wszystkim na zagadnieniach nazizmu i polityce zagranicznej III Rzeszy, historii wojskowości, zagadnieniach dyplomacji, współczesnych ruchach pacyfistycznych i konfliktach międzynarodowych oraz na polityce wschodniej RFN. Szczególne miejsce w działalności naukowej i społeczno-politycznej Profesora zajmowały zagadnienia dialogu i porozumienia między wschodem i zachodem, w tym przede wszystkim problematyka współpracy i pojednania polsko-niemieckiego. Od początku lat 70-tych włączył się aktywnie w proces normalizacji stosunków między Polską, a RFN.