Doktorzy Honoris Causa

Karolina Lanckorońska

(1898-2002)
historyk sztuki, profesor Polskiego Uniwersytetu Na Obczyźnie w Londynie,
dyrektor Polskiego Instytutu Historycznego w Rzymie

28 lutego 1990 – uchwała Senatu UWr
24 maja 1990 – uroczysta promocja w siedzibie Polskiego Instytutu Historycznego w Rzymie
promotor: prof. Mieczysław Zlat

Karolina Lanckorońska urodziła się 11 sierpnia 1898 roku w Buchberg nieopodal Gars, Dolna Austria (zm. 25 sierpnia 2002 r. w Rzymie). Studiowała historię sztuki na Uniwersytecie Wiedeńskim (1917-1921), gdzie też doktoryzowała się w roku 1926. Habilitowała się na Uniwersytecie im. Jana Kazimierza we Lwowie (1935). Profesorem została w 1951 r.
W latach 1935-1939 była docentem historii sztuki nowożytnej na Uniwersytecie im. Jana Kazimierza we Lwowie. Od 1940 r. członek Armii Krajowej, z działalnością konspiracyjną łączyła działalność charytatywną w ramach Polskiego Czerwonego Krzyża i Rady Głównej Opiekuńczej (1941-1942). Aresztowana przez Niemców (1942) przebywała w więzieniach Stanisławowa, Lwowa i Berlina oraz w obozie koncentracyjnym w Ravensbrück (1943-1945). Po opuszczeniu obozu udała się do Włoch, gdzie wstąpiła do armii gen. Władysława Andersa. Po zakończeniu wojny osiadła na stałe w Rzymie. Współorganizowała tam studia wyższe dla demobilizowanych we Włoszech i w Wielkiej Brytanii polskich żołnierzy. W 1945 r. podpisała w Rzymie akt fundacyjny Polskiego Instytutu Historycznego. Od 1951 roku była profesorem Polskiego Uniwersytetu na Obczyźnie w Londynie. Stworzyła Fundusz im. Karola Lanckorońskiego, przekształcony w 1967 roku w Fundację Lanckorońskich z Brzezia.

Członek wielu towarzystw naukowych, w tym Naukowego Towarzystwa we Lwowie, Polskiego Towarzystwa Naukowego na Obczyźnie i Polskiej Akademii Umiejętności.

Profesor Karolina Lanckorońska była wybitną znawczynią i badaczem sztuki renesansu i wczesnego baroku, autorką prac poświęconych twórczości największych mistrzów włoskich XVI wieku, po roku 1945 zajęła się zagadnieniami historii ogólnej.