Doktorzy Honoris Causa

Józef Władysław Wolski

(1910-2008)
historyk, profesor Uniwersytetu Wrocławskiego i Uniwersytetu Jagiellońskiego

17 lutego 1993 – uchwała Senatu UWr
9 czerwca 1993 – uroczysta promocja
promotor: prof. Tadeusz Kotula

Józef Władysław Wolski urodził się 19 marca 1910 r. w Tarnowie (zm. 2 października 2008 w Krakowie). Studiował historię na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie (1928-1932), gdzie następnie podjął pracę jako asystent (1932-1935) i starszy asystent (1936-1939) w Katedrze Historii Starożytnej. Doktoryzował się (1936) i habilitował (1946) z historii starożytnego Iranu. Tytuł profesora nadzwyczajnego uzyskał w 1948, a profesorem zwyczajnym został w 1962.
W 1939 roku został aresztowany w akcji hitlerowskiej "Sonderaktion Krakau" i do 1941 był więziony w obozach koncentracyjnych. Po zwolnieniu w 1942 roku wykładał historię starożytną na tajnym nauczaniu na Uniwersytecie Jagiellońskim (1942-1945). Po wojnie był adiunktem w Katedrze Historii Starożytnej na UJ (1945-1946), następnie przyjął propozycję objęcia katedry na Uniwersytecie Łódzkim (1946-1952). W 1952 roku przeniesiony został służbowo na Uniwersytet Wrocławski, gdzie kierował Zakładem Historii Starożytnej (1952-1956) oraz Katedrą Historii Starożytnej (1957-1958). W 1958 roku powrócił na Uniwersytet Jagielloński i pracował tam aż do przejścia na emeryturę w roku 1980. Kierował Katedrą (1958-1967) i Zakładem (1968-1980) Historii Starożytnej, a w latach 1965-1968 pełnił funkcję dziekana Wydziału Filozoficzno-Historycznego. Wykładał także na wielu uniwersytetach zagranicznych, m.in. belgijskich, francuskich, niemieckich i włoskich.

Członek wielu polskich i zagranicznych instytucji naukowych, m.in. Komitetu Nauk o Kulturze Antycznej Polskiej Akademii Nauk, Société Internationale d'Etude Néroniennes, Société Hongroise d'Etude Classiques, Polskiego Towarzystwa Historycznego oraz Wrocławskiego Towarzystwa Naukowego. Był jednym z inicjatorów reaktywowania Polskiej Akademii Umiejętności (członek czynny krajowy od 1990 r.).

Profesor zajmował się dziejami starożytnego Wschodu, starożytnej Grecji oraz historią starożytnego Rzymu od czasów archaicznych po epokę cesarstwa, przy czym główny nurt jego zainteresowań obejmował dzieje starożytnego Iranu w czasie rządów Partów-Arsacydów, a także Grecji klasycznej i hellenistycznej. W pracach poświęconych zagadnieniom państw Bliskiego Wschodu postulował rozpatrywanie relacji grecko-partyjskich i rzymsko-partyjskich również z partyjskiego punktu widzenia, wbrew eurocentryzmowi panującemu zarówno w źródłach antycznych, jak i w znacznej części historiografii nowożytnej. Na dzieje państw i społeczeństw starożytnego Wschodu patrzył przez pryzmat ich interesów, dążeń i w miarę możliwości także ich mentalności.