Doktorzy Honoris Causa

Jan Gwiazdomorski

(1899-1977)
prawnik, profesor Uniwersytetu Jagiellońskiego, Uniwersytetu i Politechniki
we Wrocławiu oraz Uniwersytetu Wrocławskiego

17 listopada 1976 – uchwała Senatu UWr
14 maja 1977 – uroczysta promocja
promotor: prof. Józef Fiema

Jan Gwiazdomorski urodził się 4 lutego 1899 r. w Krakowie (zm. 17 grudnia 1977 w Krakowie). Ukończył studia prawnicze na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie. Tam doktoryzował się w 1922 r. i podjął pracę jako starszy asystent na Wydziale Prawa (1924). Po uzyskaniu habilitacji (1928) został docentem, w 1930 r. otrzymał tytuł profesora nadzwyczajnego, a w 1937 r. mianowano go na profesora zwyczajnego prawa cywilnego. Aresztowany  przez Niemców w trakcie Sonderaktion Krakau, był więziony w latach 1939-1940 w Krakowie, Wrocławiu i obozie w Sachsenhausen. Na Uniwersytet Jagielloński powrócił po wojnie, w 1945 r.  W latach 1948-1956 przebywał we Wrocławiu i pracował na Uniwersytecie Wrocławskim (do 1951 r. na Uniwersytecie i Politechnice we Wrocławiu), gdzie prowadził wykłady z prawa rodzinnego, prawa spadkowego oraz prawa zobowiązań. W 1956 r. powrócił na Uniwersytet Jagielloński, gdzie pracował do przejścia na emeryturę.
Członek Polskiej Akademii Umiejętności, Polskiej Akademii Nauk i licznych towarzystw naukowych. Uczestniczył w pracach zespołu prawa cywilnego materialnego i zespołu prawa cywilnego procesowego w Komisji Kodyfikacyjnej, stając się jednym z głównych współtwórców kodeksów: cywilnego, rodzinnego i opiekuńczego oraz postępowania cywilnego.
Profesor Jan Gwiazdomorski w obszarze prawa cywilnego zajmował się przede wszystkim prawem zobowiązaniowym, rodzinnym, spadkowym i międzyczasowym prawem prywatnym. Interesowały go również zagadnienia części ogólnej prawa cywilnego oraz prawo rzeczowe.