Doktorzy Honoris Causa

Jan Rzewuski

(1916-1994)
fizyk, profesor Uniwersytetu Wrocławskiego

26 czerwca 1989 - uchwała Senatu UWr
15 listopada 1989 - uroczysta promocja
promotor: prof. Jan Łopuszański

Jan Rzewuski urodził się 19 grudnia 1916 r. w Łodzi (zm. 17 września 1994 we Wrocławiu).
Żołnierz kampanii wrześniowej i uczestnik Powstania Warszawskiego. Wybuch wojny przerwał jego studia chemiczne na Politechnice Gdańskiej, w Warszawie pracował i studiował fizykę na tajnym uniwersytecie (1942-1944). Studia kontynuował po zakończeniu wojny i w 1946 uzyskał dyplom magistra fizyki. Doktoryzował się w 1947 i habilitował (1950) z fizyki teoretycznej na Wydziale Matematyczno-Przyrodniczym Uniwersytetu Warszawskiego. Karierę naukową rozpoczął w Lublinie na UMCS (1945-1946). Później asystent na Uniwersytecie Warszawskim (1946-1947) oraz Politechnice (1947-1948). Następnie adiunkt (1949-1950) i zastępca profesora (1950-1952) na UMK w Toruniu. W 1952 związał się z Uniwersytetem Wrocławskim. W 1954 mianowany na profesora nadzwyczajnego, od 1960 profesor zwyczajny. Na wydziale Matematyki, Fizyki i Chemii był kolejno: kierownikiem Katedry Fizyki Teoretycznej (1952-1960), dyrektorem Instytutu Fizyki Teoretycznej (1961-1970), kierownikiem Katedry (1960-1970) i Zakładu Teorii Pola do przejścia na emeryturę w 1986.

Zainteresowania badawcze prof. Jana Rzewuskiego: nielokalna teoria pola, teoria przestrzeni spinorowych, funkcjonalne podejście do kwantowej teorii pola ze szczególnym uwzględnieniem teorii operatora rozproszeń oraz teoria funkcyjnych szeregów potęgowych i ich zastosowanie w kwantowej teorii pola.