Profesorowie przed 1945 r.

Władysław Nehring

(1830-1909)

Slawista, profesor, a w latach 1893-94 rektor Uniwersytetu Wrocławskiego.
Opiekował się Towarzystwem Literacko-Słowiańskim. Wykładał gramatykę języka starosłowiańskiego, gramatykę porównawczą języków słowiańskich, literaturę różnych krajów słowiańskich. Mówił o początkach słowiańszczyzny, mitologii Słowian, słowiańskiej poezji ludowej i etnografii. Omawiał też zagadnienia szczegółowe: twórczość A. Puszkina, M. Gogola, T. Turgieniewa, literaturę rosyjską, poetów polskich i rosyjskich. Najwięcej uwagi poświęcił literaturze polskiej (A. Morstinowi, A. Mickiewiczowi, J. Kochanowskiemu, J. Słowackiemu). Wykładał historię języka polskiego, gramatykę polską – także porównawczą. Omawiał najstarsze zabytki języka polskiego.
Dzięki jego staraniom powstało seminarium slawistyczne, z upływem lat cieszące się rosnącym rozgłosem, zwłaszcza wśród polskich studentów.

Był autorem licznych prac popularnych i naukowych, do najważniejszych należą: Iterflorianense (1870), Polnische Grammatik (1842 i 1881), opracowany przez niego Psałterz Floriański (1883), Studia Literackie (1884).