Profesorowie przed 1945 r.

Friedrich Theodor Frerichs

(1819-1885)

Lekarz, specjalista chorób wewnętrznych. Profesor uniwersytetów w Kilonii, Wrocławiu i Berlinie.

Dyplom lekarski na Uniwersytecie w Getyndze. Od 1849 profesor i dyrektor Kliniki Chorób Wewnętrznych uniwersytetu w Kilonii. 1852-1859 profesor i dyrektor Kliniki Chorób Wewnętrznych Uniwersytetu Wrocławskiego, gdzie zdobył międzynarodową sławę stwierdzając występowanie leucyny i tyrozyny w moczu chorych na ostry zanik wątroby oraz zmiany anatomo-patologiczne w przypadkach malarii i marskości wątroby.
1855/56 dziekan Wydziału Medycznego UWr, od 1859 radca w Ministerstwie Kultów Religinych w Berlinie, 1859-1885 dyrektor kliniki przy berlińskim szpitalu Charité. W 1884 z okazji jubileuszu 25-lecia profesury i praktyki ordynatorskiej otrzymał tytuł szlachecki. Dzięki pracy w Klinik der Leberkrankheiten (1859-1862) uważany za „ojca hepatologii”. Autor licznych artykułów na temat zaburzeń przemiany materii w chorobach nerek, wątroby i trzustki oraz cukrzycy (Über den Diabetes, 1848).