Multimedialna BAZA DANYCH

Dzieje Uniwersytetu > Profesorowie przed 1945 r. > Wernicke

Wernicke
62d1b-wernicke_w.jpg

Profesorowie przed 1945 r.

Carl Wernicke

(1848-1905)

Lekarz, specjalista neurologii i psychiatra.

Ukończył studia medyczne na Uniwersytecie Wrocławskim i został asystentem znanego okulisty R. Foerstera. Po epizodzie wojennym 1870-71 zainteresował się neurologią, asystując H. Neumannowi na Oddz. Chorób Umysłowych szpitala Wszystkich Świętych. Podsumowaniem tego okresu stała się praca Der aphasische Symptomencomplex (1874), która przyniosła mu światową sławę. W 1876 Wernicke habilitował się pod kierunkiem W. Westphalo w Klinice Psychiatrycznej szpitala Charite w Berlinie. Od 1878 prowadził w stolicy Niemiec prywatną praktykę neurologiczną, pisząc swój Lehrbuch der Gehirnkrankheiten (1881-83). W 1885 zostaje profesorem nadzwyczajnym psychiatrii UWr. (1890 zwyczajnym).
Doprowadził do końca budowę Miejskiego Szpitala dla Umysłowo Chorych z Polikliniką Chorób Nerwowych, łącząc po raz pierwszy psychiatrię i neurologię w jednym zakładzie leczniczym. Podjął starania o uzupełnienie budowanego  zespołu klinik UWr gmachem nowej Kliniki Psychiatrycznej. W tym czasie ukończył też 3 fundamentalne działo Grundrüss der Psychiatrie (1900-03). W 1904 przeniósł się do Halle.

Głównym obszarem naukowych zainteresowań Wernicke, począwszy od studiów nad „afazją sensoryczną”, były funkcje mózgu. Ich kompleksowy model, stworzony na drodze indukcyjnej, nie tylko opisywał procesy myślowe i powstawanie świadomości, lecz także – przewyższając pod tym względem teorię popędów S. Freuda – pozwalał objaśniać zjawiska wolicjonalne, mechanizmy skojarzeniowe i motywacje działań.
Do grona uczniów zwanych wrocławską szkołą Wernicke’go należeli: K. Bonhoeffer, O. Foester, K. Heilbronner, K. Kleist, K. Leonhard i H. Liepmann.

 

Zobacz również: