Profesorowie po 1945 r.

Ryszard Gansiniec

(1888 – 1958)

Filolog klasyczny, historyk kultury, mediewista, religioznawca.

Studia z zakresu filologii klasycznej i orientalnej na uniwersytecie w Münster (1911-12), następnie w Berlinie, gdzie w 1915 zdał egzamin nauczycielski z greki, łaciny, filozofii i germanistyki; a w 1917 r. doktoryzował się.
Jesienią 1915 r. odwołany z frontu wschodniego i mianowany przez rząd pruski organizatorem studium filologii klasycznej na UW. Usunięty z funkcji z przyczyn politycznych, w 1917 r. wrócił na front. W II RP: profesor filologii klasycznej na Uniwersytecie w Poznaniu (1919/20), od 1920 r. na UJK we Lwowie. We wrześniu 1939 r. jako ochotnik bronił miasta. Po zajęciu Lwowa przez Sowietów w dalszym ciągu zajmował stanowisko akademickie. Podczas niemieckiej okupacji pracował jako urzędnik przy budowie chłodni. W sierpniu 1944 r. powrócił na Uniwersytet. W styczniu 1945 roku aresztowany przez sowieckie władze, w więzieniu przebywał do maja. W latach 1946-1948 na Uniwersytecie Wrocławskim w Katedrze Filologii Klasycznej. Od maja 1948 r., aż do śmierci na UJ.
Zasłynął jako znakomity religioznawca, latynista i hellenista, badacz, tłumacz i wydawca polskiego piśmiennictwa łacińskiego z okresu średniowiecza i początku czasów nowożytnych. Był wielkim propagatorem kultury starożytnej. Stworzył m.in. czasopisma: „Filomata” oraz „Przegląd Klasyczny”. Od 1947 r. był członkiem Towarzystwa Naukowego we Wrocławiu, a od 1952 r. - Polskiej Akademii Umiejętności.
Jako student i poddany pruski używał nazwiska Ganschinietz, od 1919 r. Ganszyniec, a od 1949 r. Gansiniec (prawidłowa forma polska).
Ważniejsze publikacje: Sprawa numerus clausus i jej zasadnicze znaczenie (1925), Ghetto ławkowe (1937), Psałtarz Floriański (1939), Mikołaj Kopernik, O obrotach sfer niebieskich - ustalenie tekstu łacińskiego (1953), Notatki lwowskie 1944-1946 (1995).