Profesorowie po 1945 r.

Mirosława Chamcówna

(1919-2000)

Historyk oświaty.

Studia i praca na UJ w Krakowie: asystentka w kierowanym przez Henryka Barycza Archiwum (1946), absolwentka historii (1947), st. asystent po ukończeniu Studium Pedagogicznego (1949-55).  W 1950 obroniła pracę doktorską Szkoła Główna Koronna w czasie wizytacji i rektoratu Hugona Kołłątaja (1777-1786).
Od 1955 praca na Uniwersytecie Wrocławskim. 1955-57 adiunkt w Zakładzie Historii Oświaty i Szkolnictwa w Katedrze Pedagogiki, 1957-73 docent, 1973-77 profesor nadzwyczajny. W 1977 zagrożona z przyczyn politycznych utratą pracy na UWr, przyjęła propozycję zatrudnienia w Wyższej Szkoły Wychowania Fizycznego na stanowisku kierownika Zakładu Historii Kultury Fizycznej. Na UWr powróciła w 1981 r.; w latach 1981–84 pełniła funkcję wicedyrektora, a 1984–87 dyrektora Instytutu Pedagogiki.
Była członkiem kolegium redakcyjnego „Kwartalnika Historii i Nauki”, „Przeglądu Historyczno-Oświatowego” oraz przewodniczącą komitetu redakcyjnego „Prac pedagogicznych”. Autorka 40 publikacji stanowiących trwały dorobek historii oświaty.
W 1957 należała do założycieli Klubu Inteligencji Katolickiej we Wrocławiu. Od 1976 zaangażowana w pomoc Komitetowi Obrony Robotników, od 1977 także Studenckiemu Komitetowi Solidarności we Wrocławiu. W 1978 podpisała deklarację założycielską Towarzystwa Kursów Naukowych. W jej mieszkaniu odbywały się spotkania wrocławskich działaczy opozycji oraz niezależne wykłady.

W 1973 została odznaczona Złotym Krzyżem Zasługi, 1989 Krzyżem Kawalerskim, a w 2007 pośmiertnie Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski.