Laureaci Nagrody Nobla

Max Born

(1882-1970)

Matematyk i fizyk, laureat Nagrody Nobla w 1954 roku za sformułowanie interpretacji kwadratu funkcji falowej w równaniu Schrödingera jako gęstości prawdopodobieństwa znalezienia cząstki.

Syn dr Gustawa Jakuba Borna, twórcy teorii ewolucji fizjologii, profesora anatomii porównawczej i embriologii na Uniwersytecie Wrocławskim. Studiował kolejno na uniwersytetach we Wrocławiu (uczeń J. Rosansena), Heidelbergu, Zurychu, Getyndze i Cambridge, gdzie zetknął się z takimi naukowcami jak Felix Klein, David Hilbert, Hermann Minkowski, Carl Runge, Karl Schwarzschild, czy Woldemar Voigt.
Od 1915 profesor fizyki teoretycznej na Uniwersytecie Wrocławskim, następnie we Frankfurcie n. Menem, i Getyndze. Od 1933 na emigracji w Wielkiej Brytanii.
Po II wojnie światowej, w 1953 powrócił do Niemiec.
W 1955 r. podpisał Manifest Russella-Einsteina, a w 1957 r. z innymi naukowcami z Göttinger 18 Manifest z Göttingen przeciw wyposażeniu Bundeswehry w taktyczną broń atomową.